EVLAT OLMADIKTAN SONRA…

Yaşamak için bir nedeni olan herkes, her sıkıntının üstesinden gelir.

Biz özel annelerin yaşama sebepleri kanatsız meleklerimiz.

Bizler acı çekmiş olabiliriz… Aynı zamanda çok da  güçlü görünebiliriz… Aslında o gücün altında minicik bir kalp taşırız ki dünün acısı bu günün gücüdür diyerek kendimize teselli veririz.

Sadece ellerini ve başını oynatabilen bir evladın kullanamadığı tüm uzuvları olmaya çalışırken sağlığının yerinde olmasını, en çok ona kuvvet olmak için istemek ne demek ?…

Gelin anlatayım sizlere..

Bir gece bir sıkıntı….

Kalbim sıkışık resmen içime doğmuş.

Meleğimle beraber onun en sevdiği dizilerden birini izliyorken  kızım birden “Anne elektrikler mi gitti görmüyorum” dedi.

Sonra da kasılmaları başladı. Tabi ben ne olduğunu anlamadan dili arkaya kaçtı.

Kızım nefes alamıyor eli ayağı titriyor,  ben ise o an sadece tek başınayım…

Yardım edenim, destekçim yok…

“Kendine gel Ömür” diye bağırarak, ağlayarak, nefes alamayan kızımın içeri kaçan dilini parmağımla dışarı zor çektim.

Parmaklarımı hep ısırdı elinde olmadan.

Ambulansı aramak istiyorum numaralara basamıyorum…

Beceremedim panikten…

Gecenin bi yarısı komsuların kapılarını çaldım yardım edin diye bağırıyorum apartman boşluğundan!!!

Başka elimden gelen hiçbir şey yok.

Aklım tutulmuştu.

Sonradan öğrendik sadece kolları ve başı hareket edebilen bir yavrunun bir de epilepsi nöbetleri ile dünyası kararıyor…

Tek istediğim o an ona ışık olabilmek.

Sadece 2 saat yatarak ki bunu da 15 dakikada bir uyanarak geçirdiğim geceler.

Epilepsi çocuğu olan anneler beni çok iyi anlar.

Sabır gerektiriyor.

Bazen bana soruyorlar nasıl bu kadar güçlü durabiliyorsun.

Başka bir şey bilmiyorum ki ben.

Kabullen!!! Gitmesini bekle… Diyorum ki canım nöbet artık kızımı bırak!!!

Bize bir güzellik yap!!!

Fazla hasar bırakmadan git ne olur!!!! Diyorum, dua ediyorum.

Can mı tatlı evlat mı ?

Evlat olmadıktan sonra canın bir tadı var mı sizce ?

Rabbim kimseleri evlatlarıyla sınamasın!!!

Çok çok amin güzel Allahım..