Yaşama sevincim…

Meleğim….

Kokuna hiç doyamadığım kızım benim.

Seni çok seviyorum.

Sen doğmadan önce çok hayaller kurmuştum. Bir kızım olsun sarışın renkli gözlü bir melek olsun diye.

Öyle içten söylemişim ki rabbim evrene gönderdiğim duamı kabul etti.

O gün hayat ikimize de yepyeni bir sayfa açacaktı.

Doğacağın günü sabırsızlıkla bekledik. O gün  içimdeki parçam mucizem artık gelecekti.

Sevinçten sen geleceksin diye süslendim,  içimdeki heyecanı ancak öyle bastırdım.

Veeeee sen doğdun.

Seni sabırsızca bekliyordum. Sen benden önce ameliyathaneden çıkmıştın. Beni çıkardıklarında sen yoktun. Neden kızım gelmedi diye sordun merak içinde. Herkesin yüzünde bir hüzün.

Soruyorum bir şey mi oldu kızıma diye kimseden ses yok tabi..

Ben kızımı beklerken birden fazla doktor geldi yanıma.. Herkesi odadan çıkarttılar.. Bir problem olduğunu anladım..

Kalbim hızla çarpmaya başladı.

Alıştıra alıştıra söylemeleri gerekirken birden çocuğun yürüyemiyor, hasta dediler….

Sonra bana iğne yaptıklarını hatırlıyorum..

Ve nice sonra uyandığımı..

Çok gençti.

24 yaşında…

Yolun çok başındaydım biliyordum.

Herkes bir şey söylüyor, yorumlar bitmek bilmiyordu.

Neden Allah size böyle bir çocuk verdi diyenler bile oldu. 24 yaşındaki bir insanın ne günahı olabilirdi ki…

Cahilce düşüncelere maruz kaldım.

Bir yandan kızım canım acı çekiyor, bir yandan bilmediğim bir hayata girdim

TEK BAŞIMA!.

Ağlıyorum!!!

Sen acı çektikçe acı çekiyorum…

Ama bunu bile bana çok gördüler.

Sessizce konuşuyorlar, “Acaba çocuğu mu istemiyor” diye..

Bilmiyorlar ki içimin yandığını…

Bilmiyorlar ki yoğun bakımın önünde beklemeyi..

Uykusuz, perişan halde, canından haber almak için çırpınan tek başına bir kadının düşüncelerde ağladığını.

Özel çocuğu olan annelerin, özellikle eşi tarafından terk edilen annelerin hepsi birer süper kahraman kadınlardır.

Bunu gururla yazıyorum.

Bizler yürekli kadınlarız.

Evladı için tek başına engel tanımayan anneleriz.

Lütfen bizim gibi kadınları ve meleklerimizi incitmeyin..