BEYNİMİZDEKİ ENGELLERİ BİRLİKTE KALDIRALIM

İstanbul’da adı duyulmuş büyük bir hastanede..Nildemim doğduğunda sırtında su dolu kese ile ve başı su toplayan bir bebek olarak doğdu. Böbrekleri hasta kifoslu bir bebekti. Sipina bifida adı altında rahatsız doğmuştu.Düzce’den komada morarmış, sırtındaki kesesi patlamış bir şekilde Meleğim kollarımda çığlıklarla nefesini dinleye dinleye yollara düştüm. Kucağımda sıkı sıkı sarıldım. Sanki canım ona geçsin de birşey olmasın istiyordum. Şoföre bas gaza Allahını seviyorsan diye yalvararak yolun bitmesini istiyordum. Bir ara kızımın vücudunu koyverdiğini hissettim. Herşey bitti sandım. Dünyam karardı sanki. Çığlığımla şoför durdu. Aşağıya indirdi beni, kızım kucağımda yol kenarında yere oturduğumu hatırlıyorum. Kızım  için bir şey yapamıyordum.Allahım bir canım var kızımın olsun diye yalvarıyordum,yada benimde canımı al diye.. Yaşamam için sebep olmazdı ki kızım olmasa. Anlık insanın aklından neler geçiyor anlatılamaz. Kızımı bana bağışla rabbim derken bir yandan gözyaşlarım kızımın yüzüne yüzüne akıyordu.Meleğimin sırtındaki kesesinden sıvı hala akmakta..Başımda hiç tanımadığım şoför oda yanıma oturmuş kollarını açmış bize dua ediyor. Baktım kızımın gözü kıpırdadı. Sevinçten tekrar yollara düştük. Hızlı gitmekten polisler durdurdu  bizi. Halimizi görünce yardım ettiler bize. Yolların açılması için İstanbul yollarında polis arabası önde biz arkada. Gerçekten insanlık ölmemiş. O yüzden polislerimize minnettarım. Hiç bilmediğim İstanbul yollarında hiç tanımadığım insanlarla, yanlarında tek bayan ben..Benim için uğraşıyorlar, baba olarak kendisi yok,  vicdani rahat bir şekilde..

Hastaneye yetiştik baktılar yapılacak birşey yok evinize gidin dediler. Bir anne olarak sizce döner miyim? Tabiki hayır. Yalvarıyorum kurtarın evladımı, acı çekmesin diye bağırıyorum. Yalvarışlar işe yaramadı. Birşeyler yapmalıydım. Utanmadan o büyük lüks hastanenin ilk girişinin orta yerine çocuğum kucağımda yere oturdum, amacım dikkat çekmekti. Bir yandan çocuğuma bakmıyorlar bize yardım edin diye bağırıyordum. Güvenlikler gelip beni dışarıya çıkartmaya çalıştılar. Bir yandan da ağzımı kapatıyorlar, sus be kadın diyorlar ama direnmelerim yine işe yaramadı. Kucağımda çocuğumla beni sürüklediler. Sanki çöp poşeti gibi beni dışarı attılar. Yolda olan benim ailemi aradım kızım için bir şeyler yapın, yardım edin beni hastaneden attılar diye bağırıyorum. Sonra millet vekili Necmi Hoşver devreye girdi. Anında kızımı ameliyata aldılar, kızımdan akan sıvıyla bütün üstüm ıslanmıştı. Kızımın ıslak kıyafetlerini koklayarak bekledim onu. Onun bedeninden akmıştı çünkü.

Yaradanıma sonsuz şükrediyorum. Mucizemi tekrar elime verdi. Hadi gelin beynimizdeki o imkansız sandığımız engelleri birlikte kaldıralım.

Davranışlarını yönlendiren duygularını yöneten yaşamın kontrolünü eline almış bir kadın olmaya ne dersiniz özel anneler????