EN İYİSİ BELKİ DE SUSMAK?

İçimden gelmiyor azizim böyle günler de yazı kaleme almak… Memleketin sorunlarının dağ gibi biriktiği bir ortamda en iyisi,  belki de susup oturmak… Hangi konuyu ele alsa,  ruhu daralıyor insanın, içi acıyor,  ya da bana öyle oluyor.  Yoksa bugünler de herkes çok mutluda, sadece ben mi böyle hissediyorum.

Sahi sen mutlu musun değerli okuyucu? Bu satırları okurken için rahat mı? Geleceğe büyük umutlarla bakabiliyor musun? Benim çocuklarım da iş bulabilecek, üç bin lira maaşla ev, araba, sahibi olup rahat bir hayat sürebilecek diyebiliyor musun?

İçim daralıyor değerli okurum, bunalıyorum ve yazmak istemiyorum artık kadın cinayetini, işsizliği, insan hayatının para karşısında ne denli değersizleştiğini, susayım diyorum, onu da beceremiyorum…

Değişik duygular içindeyim bugünlerde, ben ben değilim sanki, sen sen misin değerli okurum? Sen iyi misin? İyi olan ne kaldı çevremizde diye düşünürken aklıma geliyor, iyi olan, güzel olan hayatımıza renk katan, yeryüzünün melekleri olan otizmli bireylerimiz…

Duygu ve düşüncelerini ifade ederken bizim gibi rahat olamasalar da her şeyi gözlemleyip, bilen ve farkında olup, yorumlayan belki de bizi, duygularımızı en iyi anlayan ve diledikleri gibi dile getirmekte zorlanan ya da belki de anladıkları şey karşısında insandan korkup susmayı tercih eden güzel yürekli meleklerimiz…

2 Nisan Otizm Farkındalık Gününüz kutlu olsun…

Kalın sağlıcakla…